Grupa tyszan na terenie ośrodka sportowo–rekreacyjnego „Stadion” w czasie letniego wypoczynku. Kobiety w jednoczęściowych, modnych w latach 30. XX w. strojach kąpielowych, w towarzystwie mężczyzn i chłopców siedząc pozują do zdjęcia. W tle budynki szatni i restauracji.
Stroje jednoczęściowe kąpielowe wykonane z wełny, pojawiły się w latach 20. XX w., a na początku lat 30. XX w. już z materiałów z włókien syntetycznych, bardziej przylegały do ciała. Modne były też gumowe czepki kąpielowe. W czasie wypoczynku dla ochłody piło się oranżadę, wodę i zimne mleko.
Kompleks sportowo–rekreacyjny pod nazwą „Stadion Tychy” powstał w latach 1930–31 na łąkach gminnych i parafialnych przy ulicy ks. K. Damrotha, niedaleko stacji kolejowej. Na jego terenie wybudowano i urządzono basen pływacki z wieżą do skoków, boisko piłkarskie, korty tenisowe, strzelnicę małokalibrową, ślizgawkę wodną oraz restaurację z salą taneczną i rozległą werandą. Ośrodek otwarto w maju 1931 roku. Stał się atrakcją Tychów. Na niedzielny odpoczynek przyjeżdżali tam także mieszkańcy sąsiednich miejscowości. Został wykupiony przez gminę w 1933 roku od prywatnego właściciela Konrada Hinze. W 1934 roku naczelnik gminy Jan Wieczorek wystąpił z prośbą do starostwa w Pszczynie o zezwolenie na organizowanie dancingów w restauracji w niedziele i święta. Pozytywna odpowiedź wpłynęła na popularność „Stadionu”.
W latach 30. XX wieku. w ośrodku na boisku rozgrywano mecze piłki nożnej, a na basenie odbywały się zawody kajakarskie oraz pływackie. Alfons Wieczorek, syn naczelnika gminy, dzięki osiągnięciom pływackim na „Stadionie”, został w 1937 roku mistrzem Polski na 100 metrów kraulem.
Basen z wieżą do skoków i boisko zachowały się w niezmienionym stanie do lat 50. XX wieku. Obiekty wyremontowano, zmodernizowano i ponownie oddano do użytku w 1959 roku. Budynek restauracji wyburzono ostatecznie w latach 60. XX w. Szatnie przetrwały do lat 70. XX w.
Barbara Kopia
