Bracia Kazimierz i Adam siedzą na dmuchanym łabędziu przy brzegu Jeziora Paprocańskiego.
„Latem bardzo często spędzaliśmy czas w ośrodku wypoczynkowym nad Jeziorem Paprocańskim. Linia brzegowa w ośrodku nie była tak zagospodarowana jak obecnie. Brzeg kamienisty, nieuporządkowany, a woda w miarę czysta. Nikt wtedy nie mówił o sinicach. W kanale odpływowym z zapory do rzeki Gostynki woda była czysta. Żerowały w tym miejscu raki. Do Paprocan chodziliśmy pieszo z osiedla C (C2) starą drogą paprocańską (między kapliczkami) oraz drogą polną przez Stachową Górkę, koło wieży triangulacyjnej. Jeździł w tym czasie do Paprocan autobus nr 75, ale często był przepełniony i trzeba było chodzić pieszo.”
